همیشه تو مهربونی واسه این قلب شکسته

واسه این حس غریبم که فقط دل به تو بسته

تقدیم به همسر مهربانم

می خواستم از همین جا به عزیز ترین عزیز دنیا ( همسرم ) بگویم که خیلی دوستش دارم.

خدایا فقط تو...

دیروز به مینا گفتم نمیای پیشم ؟؟؟ گفت دیروز که به مامانم گفتم بیام خونتون بلوا به پا کرد دیگه اگه بازم امروز

باز بهش بگم خفم میکنه.

خیلی دلم گرفت جوری که نتونستم خودمو کنترل کنم و زدم زیر گریه. به محبوب زنگ زدم و  گفتم .اونم خیلی ناراحت شد و میگفت ولشون کن خدا بزرگه . اینقدر دلم گرفته بود که انگار دنیا رو سرم کوبیده بودن. خیلی سخته که آدم مریض باشه و کسی مثل خواهرت از شمر هم بدتر باشه. هرچند که مینا هم دل خوشی ازش نداره . به مینا گفتم من از اینجا که خوبه از استان فارس هم خارج میشم که هیچ بنی بشری از قوم و خویش رو نبینم. الهی بمیرم مینا هم میگه منم میام منو هم ببر. خدا به فریادش برسه کسی که فکر دختر دسته گلش نیست من دیگه نباید توقعی ازش بکنم . دلنوشته های من فقط اینجا و تو دل مینا ومحبوب هست اگه اینجا مینویسم برای دل خودمه که نترکه . خدایا فقط کمکم کن

خیلی سخته که منتظر باشی یکی بیاد تو رو از جات بلند کنه . خیلی دردآوره که منتظر باشی یکی یه لیوان آب بده دستت

موقعه ای که حسین پیشمه هیچ ناراحت نیستم ولی وقتی نیست باید درد بکشم به زور بخوابم حتی تشنه بمونم

این دردها موقع داره . به قول یکی از دوستان میگه خدا نگاه ویژه ای به امثال ما داره. حالا همون خدا به فریاد همه برسه از جمله قوم ظالمین. که در حق من ظلم کردن

نمی دانم میخواهم چه بنویسم فقط می خواهم بنویسم

ازتو ای خدا . باز امشب دلم هوایی شده  باز دلم می

خواهد به سوی تو پرواز کنم .خسته شده ام از این

تنهایی  ازاین دنیا  ازاین زندگی .دوباره این سکوت

واین تنهایی یاد تو را در دلم زنده ساخته کاش همیشه

به یادت بودم . آخرکی به پایان می رسد این دوری..

 حال این بنده پر گناه می خواهد فریاد بزند ( دوستت

دارم ) کاش می شد با من حرف بزنی

و بگویی که هنوز هم برایت عزیز هستم و هنوز هم

دوستم داری مثل روزهایی که پیشت بودم وهنوز به

دنیا نیامده بودم*

     نگاه به چشمهای آرام و خسته من نکن ، این چشم ها

یک دنیا   

اشک در آن است

الهی

دلم گرفته

این چند روز که گذشت روزهای تکراری بود...ساعت های خانه تیک تیک میکردند و دقیقه ها میگذشتند اما چیزی تغییر نمی کرد...همان درد...همان اتاق کوچک در بسته و...دیگر برای به صدا در آوردن سازهایم از مغزم استفاده نمیکنم...سیم های سازهایم را به انگشت اشاره میسپارم و هرچه زدم...زدم...خسنه نمیشوم.وقتی صدای آن اوتار(سه تار)را در می آورم بی خود و بی جهت خودم را فراموش می کنم و گاهی اوقات شده تا صبح هم زدم و خودم نفهمیدم که چقدر و چند ساعت زدم...ولی اصلا خسته کننده نیست.چون صدای این ساز تنهاییم را پر میکند و فقط دوست دارم برای خودم بزنم و برای...تنهایی هایم ......

می‌نویسم، چون می‌دانم هیچ گاه نوشته‌هایم را نمی‌خوانند، حرف نمی‌زنم، چون می‌دانم هیچ گاه حرف‌هایم را نمی‌فهمند، نگاه نمی‌کنم، چون اصلا نگاهم را نمی‌بینند، صدا نمی‌زنم، زیرا اشک‌های من برای دیگران بی‌فایده است، فقط می‌خندم، چون در هر صورت می‌گویند من دیوانه‌ام
د

گاه خندیدم وگاه گریستم

باور کرده ام هر که تقدیری دارد

تقدیر من هم همینه

که در تنهایی بسوزم

در این تنهایی که هیچ کس به یادم نیست

باید انتظار مرگ را بکشم

کاش می دانستیم زندگی کوتاهست

کاش از ثانیه های زندگی لذت می بردیم

کاش قلبی رو برا شکستن انتخاب نمی کردیم

کاش همه رو دوست داشتیم

کاش معنی صداقت را ما می فهمیدیم

کاش هیچ کودک فقیری دیگر خواب نان تازه وداغ را نمی دید

کاش دل هایمان دریایی می شد

کاش می فهمیدیم زندگی زیباست ولذت می بردیم تا نهایت

کاش میدانستیم که ما نمی دانیم فردا برایمان چه اتفاق می افتد

کاش بهانه ای برای ناراحت کردن دل های زخم خورده نبود

روز مرگم هرکه شیون کند از دور و برم دور کنید

همه را مست و خراب از می انگور کنید

فرد غسال مرا سیر شرابش بدهید

مست مست از همه جا حال خرابش بدهید

بر مزارم مگذارید بیاید واعظ

پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ

جای تلقین به بالای سرم دف بزنید

شاهدک رقص کند، جمله شما کف بزنید

روز مرگم وسط سینه ی من چاک زنید

اندرون دل من یک قلم تاک زنید

روی قبرم بنویسید:

دلخسته برفت

آن دل سوخته، خسته ازین دار برفت...
 

پشت پنجره مي ايستم

و ياد كسي در خيالم جان مي دهم كه دلم برايش تنگ شده ...

شيشه بخار گرفته پنجره را باز ميكنم از پنجره به بيرون خم ميشم

اما وقتي قد راست ميكنم ميبينم باز تنهاي تنهايم

دلم براي دنياي كودكيم يه ذره شده

با خودم دفتري را ورق مي زنم كه هنوز تمام نشده

باخود نويس آبي ازدلتنگي ام اين طور مي نويسم

روحم مه آلود است

نه می بارد

نه می گذرد

آرزوي های من پر کشيده اند

راه گم کرده اند باد ها ترانه هايم رابا خود برده اند

منم محبوس دره های دور م

بالا مي روم از پله هاي خيال

بر هر پلی رهگذری را مي بينم

هر رهگذری آرزويي دارد آرزو هايم را به کدامشان بسپارم

......

وقتي به آخر دفتر مي رسم دلم مي گيره

يادم نمي آد هيچ دفتري رو تا آخر تموم كرده باشم

چون در آخرين صفحه دفتر شعري جون مي گيره

كه همه اميد من براي زندگي رو مي كشه پس...

گاه دلتنگ می شوم

دلتنگتر از همه ی دلتنگی ها ،گوشه ای میشینم و حسرت ها را می شمارم

و باختن ها را و...و صدای شکستن ها را !!!

و وجدانم را محاکمه می کنم.....

من کدام قلب را شکستم وکدام امید را ناامید کردم؟!

و کدام احساس را له کردم و کدام خواهش را نشنیدم و.....

و به کدام دلتنگی خندیدم که این چنین دلتنگم؟؟؟؟